Het leven in Fianarantsoa

Lieve allemaal,
Omdat ik onbewust hier toch best veel meemaak in Fianarantsoa alleen al, is het toch weer tijd voor een verhaaltje. Om wat meer mensen te leren kennen, ben ik naar een Tea and Talk clubje gegaan, waar studenten samen komen om hun Engels te verbeteren door middel van discussies over verschillende onderwerpen. Hier ben ik nu drie keer geweest en het was erg gezellig geweest.
Het leuke is aan mensen ontmoeten, is dat zij nog speciale dingen en plekken weten waar ik anders niet zo snel zou komen. Zo ben ik meegeweest naar een dansshow waar allemaal verschillende dansstijlen van heel Madagascar werden laten zien. Dit was super mooi en ze hadden allemaal zoveel energie, dat ze na drie uur nog niet uitgedanst waren..en toen trok mijn spanningsboog het niet meer dus toen zijn we maar weggegaan.
Op valenteinsdag werd me verteld dat er een concert was van een bekend artiest in een hotel in de stad. Laura en ik dachten hier ook even heen te gaan. Het bleek allemaal iets meer fancy te zijn dan we hadden verwacht, we zaten in elk geval tussen de opgedirkte valentijnkoppels in onze campingoutfits. Het was niet zo swingend als we hadden verwacht, en de twee meiden met wie we de tafel deelde, dachten er net zo over. Al gauw hadden we besloten samen op stap te gaan om er zelf maar een feestje van te maken. Dit was erg gezellig, we hebben de hele nacht gedanst!
Op kantoor had ik het over dat ik graag een sport wilde gaan doen hier, omdat ik anders als een papzak terug zou komen. Jof wees me erop dat er zumbalessen gegeven werden, dus ik zocht uit waar dat was en die avond kon ik er al terecht. Ik heb er op kantoor erg enthousiast over verteld en nu gaan Anneka, Laura en 4 andere medewerkers van kantoor ook mee, superleuk! Voor drie euro in de maand drie keer in de week sporten, waar anders in de wereld kan je dat vinden?
Gisterochtend was ik samen met onze huisbaas/buurman/vriend Frederic naar het oude gedeelte van de stad geweest. Dit is echt een heel mooi, en daardoor ook iets meer toeristisch. Het was een lange wandeling met als einddoel het knalblauwe standbeeld van Maria die over Fianarantsoa waakt. De sleutelbewaarder van dit beeld heeft rustig een half uur in het Malagassisch gebabbeld over de historie van het beeld, wat Frederic heeft vertaald in: ‘Het is gebouwd in de jaren tachtig door vrijwilligers van de stad en ze hebben er ongeveer een jaar over gedaan.’ Dat was voor mij ook wel voldoende informatie.
Voor de rest wil ik me vast verontschuldigen voor de kaarten die ik opstuur naar Nederland, deze worden verkocht op straat door kinderen die zeggen van het geld schoolspullen te kopen. Ik ben nog niet sterk genoeg om daar ‘nee’ tegen te zeggen, ook al ziet het er soms uit alsof een kind van 3 aan het vechten was met de viltstift. Mocht je graag deze handel supporten en ook een verassingskaart ontvangen, laat maar even je adres weten (niet via whatsapp).
Groetjes uit het land van de aapjes!